waarom ik reis

Nu ik al meer dan 3 weken on the road ben, begin ik mij af te vragen wat ik eigenlijk hier doe. Dat klinkt misschien raar, maar als ik andere reizigers om mij heen hoor, dan zeggen ze vaak dat ze alles in Australië willen zien. Ze reizen af naar de andere kant van de wereld om alle mooie plekken te zien, wat foto's te maken met Uluru, wat foto's op het strand en dan misschien nog een beetje werken om langer te blijven. Maar waarvoor dan? Reizigers die zeggen dat ze hier willen wonen en proberen hun 2de werk visum te verdienen. Begrijp me niet verkeerd, maar daar ben ik totaal niet mee bezig. Ja, ik wil graag de mooie plekjes van Aussie zien, zeker. Maar daarom ben ik niet hierheen gegaan. Ik wil genieten van het reizen, ervaringen mee maken waardoor ik kan groeien en ontwikkelen. Ik wil leren om goede vrienden met mijzelf te zijn en het daarom minder erg te vinden om alleen te zijn. Ik wil mijzelf leren accepteren, genieten van het leven ook al is dat niet altijd even leuk en mooi, of zoals ik zou willen dat het zou gaan. Reizen en het on the road zijn, is voor mij nummer 1, een andere cultuur leren kennen, mensen ontmoeten en vooral go with the flow. Ik hoef niet perse alle mooie plekjes te zien van Australië, dat wil zeggen, niet meteen alles in deze reis. Er zijn wel een aantal plekken die ik graag wil zien en waarvoor ik voor Australië gekozen heb, maar daarmee is niet alles gezegd. Reizen is voor mij een soort leerervaring, leren genieten van het leven zonder alles zo zwaar op te vatten. Acceptatie van de dingen zoals ze zijn geweest, zoals ze zijn, en wat er komen gaat. Alleen hoe je tegen het leven aan kijkt heb je in de hand. Voor de rest zwier je mee op e golven van de tijd.

Ik weet niet wat ik wil, of wat ik in de toekomst wil. Maar moet ik daar nu al over na denken? Voor nu houdt ik mij vooral bezig met wat er nu gebeurt. Mijn lieve oud oom die in het ziekenhuis is beland en pas geleden zijn eerste telefoontje heeft gepleegd met zijn broer in Nederland. Wat was dat mooi om bij te wonen! Twee broers allebei aan het uiteinde van de wereld, die elkaar naar jaren weer horen. Mijn oud oom is 50 jaar geleden naar Australië vertrokken om daar te gaan wonen met zijn 9 kinderen. Geen familie geen vrienden kwamen over, broers die elkaar uit het oog verloren. Ome jan is met een te lage bloed druk met spoed opgenomen in het ziekenhuis, maar bij het horen van zijn broer aan de andere kant van de lijn, schoot zijn bloeddruk weer omhoog naar een gezonde hoogte.

Elke keer als ik op bezoek ga bij ome jan, moet ik hem ook een kus geven, want zegt hij, je ben tenslotte ook familie.