Op de farm in the middle of nowere

Na heel veel mailtjes gestuurd te hebben en me ingeschreven op een site voor vrijwilligerswerk, had ik dan toch echt een interview te pakken. The job was voor een nanny op een farm. Dat leek me wel wat. Ik woonde dan bij de mensen in en zorgde voor hun gehandicapte dochter van 16 jaar die ook Charlotte hete. Als Charlotte op school was kon ik op de farm werken. Ik kreeg gratis eten en onderdak.
De moeder van Charlotte was erg onder de indruk van mijn CV, ik heb veel ervaring met verzorgen van mensen en mijn beroep als creatief therapeut vond ze fascinerend. Ze zou me het weekend erna ophalen en mij naar de farm brengen. Maandagochtend om 10 uur zou ze mij ophalen, na 3 uur in de middag was ze er nog steeds niet. Ik begon me een beetje zorgen te maken. Ze belde om 4 uur dat ze om 5 uur voor de deur stond. Uiteindelijk was ze er dan toch. Zij en haar man haalde mij op bij mijn familie in Adelaide in een dure Volkswagen die meer weg had van een enorme jeep dan een auto. Ik nam afscheid van Peter en hij zwaaide mij uit. We stoven weg, want ja automaat, en we reden uren en uren door zand, lage bebossing en weilanden. We kwamen niks tegen, alleen af en toe een boerderij. Ik begon mij te realiseren dat ik deze mensen eigenlijk helemaal niet kende en ze mij nu mee namen naar de middle of nowere. De droge vlaktes waar we doorheen reden vond ik prachtig, de wijde vlakten vol kleine bomen die laag bij de grond kronkelden op zoek naar water, het zand dat roodachtig afstak tegen de vel blauwe lucht. Het was ook beangstigend om zo ver buiten de bewoonde wereld te zijn. Een lichte paniek ging door mij heen toen ik daaraan dacht. Als ze mij hier uit de auto zouden zetten zou ik mijn god niet weten waar ik heen zou moeten. Ik vond het ergens super spannend en genoot wel een beetje van die angst.
Toen het schemerig begon te worden sloegen we af bij een zandweg waar geen bord stond (dit zou ik niet herkend hebben als een echte weg) en reden we over een onbewaakte spoorovergang richting een boerderij die tussen de lage bomen lag. Het huis was enorm groot, dat kon ook wel met die ruimte eromheen! Ik kreeg een eigen kamer met een groot lekker zacht bed. Ik moest meteen Charlotte douchen en in pyjama stoppen. Het was een lief meisje dat bijna een kop groter dan mij was. Bij binnenkomst had ik meteen een welkomsknuffel van haar gekregen. Ze had een stoornis binnen het autistisch spectrum, epilepsie en een lichte handicap. Praten kon ze niet echt, wel bijna alles begrijpen. Ze knikte en maakte gebruik van handgebaren.

De moeder legde me een beetje alles uit van hoe en wat. Ze keek me aan en begon opeens te huilen. Ze vertelde dat er een rede was dat ze mij zo laat kwam halen. “Ik was in het ziekenhuis.. voor een scan, ik heb vandaag te horen gekregen dat ik borstkanker heb..” Ik schrok en wist niet zo goed wat ik moest doen. “Jeetje wat verschrikkelijk!” stammelde ik. Ik voelde aan dat ze wilde dat ik haar zou troosten dus sloeg ik mijn armen maar om haar heen, ook al kende ik haar nog totaal niet. Het was ongemakkelijk dat je iemand net ontmoet hebt en die dan al zo’n grote bom op je laat vallen. Ook voelde ik me opeens schuldig. Ze had gevraagd of ik tot augustus kon blijven, maar dat kan ik niet. Mijn vliegtuig vertrekt in juli al naar Bangkok en ik wilde ook nog wel een beetje in Australië rondreizen.
De dag daarop moest ik papieren tekenen tegen privacy beleid van de farm en andere zaken. Ze hebben 20.000 hectaren grond, met wortels, uien en aardappelen. Dan hebben ze ook nog olijfbomen staan, een enorm aantal koeien en schapen die op andere plekken stonden wat verder van de boerderij af (uur rijden over zandweggetjes).
De dag daarop mocht ik meteen een dagje meedraaien op de farm zelf. De moeder van Charlotte bracht me erheen, het was gewoon naast het huis maar ze bracht me toch met de auto. Ik zag een vliegtuig vanuit mijn ooghoek en reageerde heel enthousiast: “Hebben jullie ook een eigen vliegtuig? Wauw!”
“ja,” zei de moeder “die is voor mijn man als hij een afspraak heeft, soms is het te ver om met de auto te gaan. Dan vliegt hij even heen en weer.” Met grote ogen keek ik om mij heen. Ik vond het super allemaal. Wat een ervaring!
Even later stond ik daar, met een reflecterend geelvestje aan, werk-handschoenen en een dikke trui tegen de kou te werken, binnen waar de enorme kratten en pallets volstonden met uien, wortels en aardappelen. De liftkarretjes reden om mij heen om de pallets met uien en de andere groenten te vervoeren. Ik moest 8 uur lang zwarte plastic kratjes in elkaar zetten. Na een paar uur was ik al oververmoeid en toen ik later op de wc mijn gezicht eens bekeek, was alles zwart. De uien lucht was sterk binnen in de opslagruimten van de groenten waar ik werkte. Na een tijdje vond ik de geur niet vies meer en kreeg ik zelfs een beetje honger van die uiengeur. Maar ik zou het wel laten om een hap uit eentje te nemen. Uitgeput bleef ik de kratjes in elkaar zetten en op de pallets stappelen zodat de liftkarretjes ze konden ophalen. Je kon ze maar niet zo in elkaar zetten, nee, je moest ze met je vuisten dicht timmeren. Na een tijdje deden mijn handen dan ook erg pijn. Maar ergens vond ik het toch wel een hele ervaring. Het was zwaar, maar ik had het gevoel dat ik hier wel een hoop van zou opsteken door hier te zijn. Uiteindelijk werd ik opgehaald door de vorige nanny om Charlotte van school te halen. Charlotte ging naar school in het plaatselijke dorpje Lameroo (dat wil zeggen, een schooltje, 3 huizen een barbershop en een supermarkt) dat zo’n half uurtje verwijderd was van hun huis. De andere werknemers keken mij aan, “oohh”, zeiden ze, “ben jij de nieuwe nanny! Dan mag je in al hun dure auto’s rijden!” ze keken me aan. “Slaap je ook in hun huis? Luxe zeker he.” Ik knikte terwijl ik dacht aan de vorige hostels waar ik allemaal geslapen had, en de luxe waarin ik nu verkeerde.
We reden naar Lameroo en haalden Charlotte van school, ze had net als bijna alle kinderen in Australië een schooluniform aan. Die nacht zou ik op haar moeten passen omdat haar moeder weer naar het ziekenhuis moest voor een scan en onderzoeken.