Het fietsje
Door: Charlotte Slotboom
Blijf op de hoogte en volg Charlotte
13 Mei 2015 | Australië, Adelaide
Op facebook had ik een berichtje geplaatst of er mensen mee wilden om met een auto een road trip naar Alice Springs te maken. Er hadden 3 meisjes gereageerd en we hadden afgesproken om een auto te huren in Adelaide. Ik zou dan nog 1 nachtje bij mijn familie slapen en de dag erna zouden we vertrekken.
De volgende dag ontmoete ik de meiden bij de car-rental die ik had uitgezocht, Europcar. We kozen een auto en vertrokken richting het huis van mijn familie om mijn spullen op te halen. De auto stond op mijn naam en ik stond als enige ingeschreven als persoon met een rijbewijs, dat was goedkoper volgens het meisje van 21. Zij kon ook rijden en zou ook rijden, maar dat mocht dat bedrijf dus niet weten. Eenmaal bij mijn families huis dacht ik eraan dat ze ook geen verzekering wilden en dat ik dan alle schaden en andere zooi voor mijn rekening zou kunnen krijgen omdat de auto op mijn naam stond. Peter mijn achterneef heeft ze gelukkig over kunnen halen en we reden terug naar de Car-rental om een goede verzekering te nemen. Even duur als de auto zelf, tja, maar dan draaide ik in elk geval niet op voor de kosten als we een kangoeroe of iets dergelijks zouden aanrijden.
We vertrokken naar het noorden, op weg naar Alice Springs. Het begon al donker te worden en de eerste dag hebben we dan ook maar een uurtje of 2 gereden omdat we de auto pas zo laat konden huren op de dag. Ik reed en ik was al erg moe van alle indrukken die dag. De kronkelige onverlichte wegen en de auto die ik nog niet goed kende maakte dat ik soms niet goed wist waar ik reed. De auto was een automaat en dat was ook de eerste keer dat ik daarin reed. Het was makkelijker, maar ook even uitvinden hoe en wat.
We reden tot we bij een plek kwamen waar je wild mocht kamperen. Er stond al een caravan. Verder was het gewoon een stukje zand tussen de bomen waar je je tentje op kon zetten, meer niet. Het meisje van 21 had een app op haar telefoon en die gaf de gratis camping plekken aan.
De andere meisjes allebei van 18 kwamen uit Belgie, van de franstalige kant, helaas. Toch viel het wordt allleé veel. Dat was dan wel weer leuk. Het meisje van 21 kwam uit Denemarken.
Het begon al niet lekker, ik probeerde mijn uiterste best te doen om op te letten maar het ging helaas toch fout. Of het komt door mijn onzekerheid, de manier waarop ik mijn ding doe, ik vind het moeilijk te zeggen. Vooral een samen loop van omstandigheden denk ik. Elkaar verkeerd begrijpen en het dan van beide kanten niet zeggen dat het je niet lekker zit. Ik heb altijd al moeite met groepen gehad en om dan op iedereen te letten.
Ik gaf aan dat ik het eng vond om te rijden in de stad Adelaide en het Deense meisje gaf daardoor steeds instructies over hoe ik moest rijden, alsof ik het totaal niet kon. Ik had al meteen gezien dat het een leider was, omdat ze meteen begon met hoe we dingen moesten doen. Ze deed ook steeds alsof ze schrok als ik te dicht (volgens haar dan) langs een auto reed en maakte dan een gebaar alsof ze het stuur wilde grijpen. Ik had hier meteen wat van moeten zeggen, dat ik het irritant vond, dat ik onzeker was maar dat ik wel degelijk goed kon autorijden. Maar ik deed het niet, ik zei niks. Hierdoor kreeg ik al een soort afstand met haar. Ze leek zich al aan mij te irriteren omdat ik bepaalde dingen deed of zei en ze leek alles compleet verkeerd op te vatten dan ik het daadwerkelijk bedoelt had. Ook hier zei ik niks van. Erg stom achteraf.
Maar ik heb geleerd dat de schuld niet geheel bij mij ligt, dat het van twee kanten komt. Je moet allebei veranderen en allebei iets toegeven of loslaten, wil het werken.
Ben ik echt zo anders? Hoe kom ik toch zo onzeker? Ik weet dat ik als kind ook vaak niets snapte van andere kinderen en graag mee wilde doen met de groep. Dan vroeg ik of ik mee mocht doen, maar zelfs als ze ‘ja’ zeiden en ik er bij stond, deed ik nooit echt mee. Ik begreep het niet. Ik voelde een afstand omdat ik het groepsgevoel niet kende en niet wist dat je gewoon mee moest doen met de rest als je mee wilde doen. Gewoon een worden en samen denken in het geheel, maar ik begreep dat niet. En zelfs nu vind ik dat nog erg moeilijk. Ik kan mijzelf moeilijk loslaten omdat ik anders mijzelf helemaal vergeet en alles doe wat een ander mij opdraagt. Dat is zo schadelijk voor mijn zelfvertrouwen. Mijn therapeut heeft mij vertelt dat ik een fietsje had net als iedereen. Daarmee fiets je door het leven. Iedereen kind bouwt zijn eigen fietsje met voor en achter wiel, stuur en zadel. Alles erop en eraan. Maar sommige kinderen krijgen niet genoeg bouwmaterialen mee als kind om een goed fietsje te kunnen bouwen. Ik heb een fietsje zonder voorwiel, waarmee ik achterop bij mensen kan haken en zo hoop mee te kunnen doen. Maar de meesten mensen schudden mij van zich af, ga zelf je eigen fiets fixen! Zeggen ze dan. Dan val ik zo op de grond, omdat ik dat voorwiel mis, en dat doet pijn. Hier op deze reis wil ik mijn eigen voorwiel maken. Zelf kiezen en achter mijn keuzes staan. Van mijzelf leren houden en accepteren wie ik ben en vooral ook voor mijzelf opkomen. Maar het is niet makkelijk, de materialen voor het voorwiel zijn moeilijk te vinden. Toch blijf ik zoeken. En soms moet ik onthouden dat er mensen zijn die het niks kunnen schelen dat ik nog het voorwiel niet heb, die het niet kunnen accepteren en die mij toch laten fietsen op het fietsje en mij meeslepen over de grond. Dan krijg ik blauwe plekken en heb ik veel pijn. Maar het is hun keuze om mij niet te zien voor wie ik ben, om mij niet te leren kennen of te willen begrijpen. Sommige mensen zien jou waarde nou eenmaal niet, of willen het niet zien. Ze lachen je uit om je fietsje zonder voorwiel. Ik probeer nu te leren dat dit niet aan mij ligt, dat ik daar niks aan kan doen. Het is wat het is sommige mensen kiezen daar nou eenmaal voor om zo met hun ogen dicht door het leven te lopen. En toch blijf ik belangrijk en waardevol, ondanks het missende voorwiel, ondanks dat mensen mij niet op waarde kunnen schatten soms en alleen maar het mismaakte fietsje zien. Ik ga dit fietsje fixen, wat de rest van de wereld ook vind. Dit is mijn fietsje en ik ben er trots op.
De volgende dag ontmoete ik de meiden bij de car-rental die ik had uitgezocht, Europcar. We kozen een auto en vertrokken richting het huis van mijn familie om mijn spullen op te halen. De auto stond op mijn naam en ik stond als enige ingeschreven als persoon met een rijbewijs, dat was goedkoper volgens het meisje van 21. Zij kon ook rijden en zou ook rijden, maar dat mocht dat bedrijf dus niet weten. Eenmaal bij mijn families huis dacht ik eraan dat ze ook geen verzekering wilden en dat ik dan alle schaden en andere zooi voor mijn rekening zou kunnen krijgen omdat de auto op mijn naam stond. Peter mijn achterneef heeft ze gelukkig over kunnen halen en we reden terug naar de Car-rental om een goede verzekering te nemen. Even duur als de auto zelf, tja, maar dan draaide ik in elk geval niet op voor de kosten als we een kangoeroe of iets dergelijks zouden aanrijden.
We vertrokken naar het noorden, op weg naar Alice Springs. Het begon al donker te worden en de eerste dag hebben we dan ook maar een uurtje of 2 gereden omdat we de auto pas zo laat konden huren op de dag. Ik reed en ik was al erg moe van alle indrukken die dag. De kronkelige onverlichte wegen en de auto die ik nog niet goed kende maakte dat ik soms niet goed wist waar ik reed. De auto was een automaat en dat was ook de eerste keer dat ik daarin reed. Het was makkelijker, maar ook even uitvinden hoe en wat.
We reden tot we bij een plek kwamen waar je wild mocht kamperen. Er stond al een caravan. Verder was het gewoon een stukje zand tussen de bomen waar je je tentje op kon zetten, meer niet. Het meisje van 21 had een app op haar telefoon en die gaf de gratis camping plekken aan.
De andere meisjes allebei van 18 kwamen uit Belgie, van de franstalige kant, helaas. Toch viel het wordt allleé veel. Dat was dan wel weer leuk. Het meisje van 21 kwam uit Denemarken.
Het begon al niet lekker, ik probeerde mijn uiterste best te doen om op te letten maar het ging helaas toch fout. Of het komt door mijn onzekerheid, de manier waarop ik mijn ding doe, ik vind het moeilijk te zeggen. Vooral een samen loop van omstandigheden denk ik. Elkaar verkeerd begrijpen en het dan van beide kanten niet zeggen dat het je niet lekker zit. Ik heb altijd al moeite met groepen gehad en om dan op iedereen te letten.
Ik gaf aan dat ik het eng vond om te rijden in de stad Adelaide en het Deense meisje gaf daardoor steeds instructies over hoe ik moest rijden, alsof ik het totaal niet kon. Ik had al meteen gezien dat het een leider was, omdat ze meteen begon met hoe we dingen moesten doen. Ze deed ook steeds alsof ze schrok als ik te dicht (volgens haar dan) langs een auto reed en maakte dan een gebaar alsof ze het stuur wilde grijpen. Ik had hier meteen wat van moeten zeggen, dat ik het irritant vond, dat ik onzeker was maar dat ik wel degelijk goed kon autorijden. Maar ik deed het niet, ik zei niks. Hierdoor kreeg ik al een soort afstand met haar. Ze leek zich al aan mij te irriteren omdat ik bepaalde dingen deed of zei en ze leek alles compleet verkeerd op te vatten dan ik het daadwerkelijk bedoelt had. Ook hier zei ik niks van. Erg stom achteraf.
Maar ik heb geleerd dat de schuld niet geheel bij mij ligt, dat het van twee kanten komt. Je moet allebei veranderen en allebei iets toegeven of loslaten, wil het werken.
Ben ik echt zo anders? Hoe kom ik toch zo onzeker? Ik weet dat ik als kind ook vaak niets snapte van andere kinderen en graag mee wilde doen met de groep. Dan vroeg ik of ik mee mocht doen, maar zelfs als ze ‘ja’ zeiden en ik er bij stond, deed ik nooit echt mee. Ik begreep het niet. Ik voelde een afstand omdat ik het groepsgevoel niet kende en niet wist dat je gewoon mee moest doen met de rest als je mee wilde doen. Gewoon een worden en samen denken in het geheel, maar ik begreep dat niet. En zelfs nu vind ik dat nog erg moeilijk. Ik kan mijzelf moeilijk loslaten omdat ik anders mijzelf helemaal vergeet en alles doe wat een ander mij opdraagt. Dat is zo schadelijk voor mijn zelfvertrouwen. Mijn therapeut heeft mij vertelt dat ik een fietsje had net als iedereen. Daarmee fiets je door het leven. Iedereen kind bouwt zijn eigen fietsje met voor en achter wiel, stuur en zadel. Alles erop en eraan. Maar sommige kinderen krijgen niet genoeg bouwmaterialen mee als kind om een goed fietsje te kunnen bouwen. Ik heb een fietsje zonder voorwiel, waarmee ik achterop bij mensen kan haken en zo hoop mee te kunnen doen. Maar de meesten mensen schudden mij van zich af, ga zelf je eigen fiets fixen! Zeggen ze dan. Dan val ik zo op de grond, omdat ik dat voorwiel mis, en dat doet pijn. Hier op deze reis wil ik mijn eigen voorwiel maken. Zelf kiezen en achter mijn keuzes staan. Van mijzelf leren houden en accepteren wie ik ben en vooral ook voor mijzelf opkomen. Maar het is niet makkelijk, de materialen voor het voorwiel zijn moeilijk te vinden. Toch blijf ik zoeken. En soms moet ik onthouden dat er mensen zijn die het niks kunnen schelen dat ik nog het voorwiel niet heb, die het niet kunnen accepteren en die mij toch laten fietsen op het fietsje en mij meeslepen over de grond. Dan krijg ik blauwe plekken en heb ik veel pijn. Maar het is hun keuze om mij niet te zien voor wie ik ben, om mij niet te leren kennen of te willen begrijpen. Sommige mensen zien jou waarde nou eenmaal niet, of willen het niet zien. Ze lachen je uit om je fietsje zonder voorwiel. Ik probeer nu te leren dat dit niet aan mij ligt, dat ik daar niks aan kan doen. Het is wat het is sommige mensen kiezen daar nou eenmaal voor om zo met hun ogen dicht door het leven te lopen. En toch blijf ik belangrijk en waardevol, ondanks het missende voorwiel, ondanks dat mensen mij niet op waarde kunnen schatten soms en alleen maar het mismaakte fietsje zien. Ik ga dit fietsje fixen, wat de rest van de wereld ook vind. Dit is mijn fietsje en ik ben er trots op.
-
13 Mei 2015 - 04:50
William Van Ooijen:
Lieve Charlotte,
Wat sterk van.jou dat je je verhaal zo doet!
Weetje soms zijn mensen niet zo als we zr graag zouden zien.
Ieder huisje zijn kruisje zeg maar.
Wat voor jou heel groot was wat voor andere heel klein.
nu ben jij groot en jij kunt dit.
Ik ben heel blij met jou in mijn leven en trots op jou!
En.ja ik bewonder je passie voor reizen echt wel..
al is het heel erg moeilijk als je vriendin zo ver weg reist.
Maar wat nu voor jou een passie en droom is is voor mij een uitdaging.
Ik mis jou heel veel.
Maar dat weerhoud mijn gevoel er niet van elke dag steeds meer van jou te houden
Je bent een prachtig mens. Je doet prachtige dingen. En ik denk
Dat als er van Julie daar er 3 het meest onzeker waren
En daar was jij wel het minst onzekere van.
Dat die meiden dat doen heeft echt heen richting schuld aan jou.
Ik denk dat er jaloezie in het spel was.
En dat jij nu eenmaal het leukste bent.. maar ook heel gevoelig.
En dat hebben ze gevoeld. Want er is niets aan jou dat niet goed zou zijn!
Verder ben ik soms ook maar een vervelend vriendje voor je.
Maar dat is eigenlijk omdat ik heel graag bij jou wil zijn en.met jou mee wil reizen
Ik ben ten slot van rekening ook maar een fietsenmaker..
Maar dat voorwiel ga ik voor jou fixen lieverd!
En tot die tijd mag je zo lang bij me op mijn achter rekje mee fietsen als je wild!
Dit is heel bijzonder. Ik vind het fijn dat mijn vriendin gewoon heerlijk kan genieten zo.
Haha en met jou auto rij kunsten zit het echt wel prima.
Laat je niet van de leg brengen. Ik ben ontzettend trots op je wat je zo ver al berijkt hebt en wat je doet.
Blijf zo door gaan Charlotte! Lieverd alles komt goed.
En we hebben natuurlijk het mooie vooruitzicht elkaar in Azië weer te zien en samen te backpacker..
Daar gaan wij hele mooie dingen.doen..
Maar dat blijft ons avontuur!
Jij bent een tot vriendin voor me!
Ik ben niet altijd makkelijk.
ADHD is ook iets waar velen mee kampen... Maar jij maakt er iets moois van.
Jij respecteerd mij en ik kan me zelf zijn.
Je hebt mij meer energie en.kleur in.mijn leven.gegeven.
Tuurlijk ben ik onweis trots op je.
Laat mensen gewoon mensen als ze dat doen.en ga verder en.geniet van.je reis.
Ik ben echt onweis trots op je lieverd!
Tot snel al weer! Samen op pad backpacken.
Hoe heerlijk is dat!
Maar voor nu spring maar even achter op mijn fiets lieverd.
Ik breng jou graag naar waar je wilt zijn. Als je maar heel gelukkig bent!
Ik kan bijna niet wachten op je volgende reis verslag.
Wat onweis mooi allemaal!
Ik hou van je!
Heel veel liefs jou william!! Xxx -
13 Mei 2015 - 07:24
Angélica Bosma:
Ik vind je erg moedig en ga er van uit dat je je fietsje gefixed krijgt. Je bent een zeer waardevol persoon, ik vind je een topmeid.
Geniet van je verdere reis en kom veilig weer thuis,
Angélica -
13 Mei 2015 - 10:25
Jan Slotboom:
Wat je heel goed kan Charlotte, is dit allemaal onder woorden brengen. Daar ben ik als vader erg trots op. Je hebt een talent voor schrijven.
Ik was vroeger, en nog, ook geen uitgesproken groepsmens. En dat is geen tekortkoming hoor. Ieder mens is anders. Anders zijn is geen afwijking of wat dan ook.
Probeer steeds jezelf te zijn, zonder andere mensen te benadelen. Je hebt anderen ook nodig.
Volgens mij heb je het goed gedaan.
Op naar je volgende avontuur. Ben weer benieuwd naar je volgende reisverslag.
Kus van Papa. -
09 Juni 2015 - 08:53
Albertine:
Lieve Charlotte
Kom zelf net van een vakantie naar Litouwen terug en lees dit verhaal van je.
Wat kun jij ongelooflijk mooi schrijven. Zo je gevoelens op een hele wijze, diepdoordachte manier beschrijven.
Veel herken ik erin van toen ik zo oud was als jij.
Maar jij hoeft je geen zorgen te maken over hoe je bent, je bent mooi en goed zoals je bent. Ik denk, dat uit jou een heel mooie vrouw zal groeien.
En de meeste mensen hebben een fietsje, waar iets aan mist, en daar is niets mis mee, want juist de ervaringen en de leerschool, die ons leven is, zal ons uiteindelijk leren om ons fietsje te kunnen maken.
De een zal dat beter of sneller kunnen dan een ander, maar dat wil niet zeggen, dat de ene fiets beter is dan de andere. Op een snelle racefiets ga je anderen en de mooie dingen in het leven misschien wel te snel voorbij, juist een moeilijk rijdend fietsje geeft je de tijd om om je heen te kijken, je tot diepere gedachten te brengen. Die diepere gedachten heb jij, juist omdat je bent zoals jij bent, dat is heel waardevol en bijzonder. -
09 Juni 2015 - 08:54
Albertine:
En natuurlijk nog een dikke knuffel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
