Afscheid

Na een heerlijk dagje in de natuur, zonder Robert en het meisje, want die waren naar Cairns, voelde ik mij stukken beter. Die dag waarin de zon scheen, ik heerlijk in mijn eentje in het huisje tijd kon doorbrengen en genoot van dat ik echt helemaal alleen in de natuur was! Het was een heerlijke ervaring, die dag heeft mij zo veel goed gedaan! Naast het inpakken van mijn backpack heb ik heerlijk rondgelopen op het strand, in het gras gelegen in de zon en genoten van alle geluiden en geuren die het tropisch regenwoud mij gaf. Het was intens. Ik voelde mij totaal niet alleen, overal waren dieren om mij heen en het geluid van het tropische regenwoud.
De dag erna wilde ik zo graag naar Robert luisteren voor de laatste keer, dat ik een aardappel maaltijd at. Dat had ik beter niet kunnen doen, jawel ik lig weer met hevige maagkrampen in bed. Het was zo erg dat ik bijna niet meer normaal adem kon halen. Het meisje begon in te zien dat het toch wel serieus was en besprak met Robert iets. Even later vertelde ze mij dat ze de ambulance had gebeld. Straks was het toch iets ernstigs en we waren mininaal 2,5 uur verwijderd van het eerstvolgende dorpje.. oke dan.
Na 1,5 uur kwamen er twee zusters binnenlopen in het huisje, ze konden met de ambulance de weg naar Roberts hutje niet in. Het was te modderig en te stijl. Robert reed mij en één van de zusters naar de ambulance die boven op de heuvel stond. Het was een enorme dure mercedes ambulance! Ik werd achterin op de brancard gelegd en kreeg meteen een medicijn tegen de pijn toegediend. Ik vond het stiekum wel spannend allemaal. We reden de weg terug naar Mossman. Robert en het meisje bleven achter in het huisje. Achterin de ziekenwagen viel ik bijna in slaap. Het schommelen van het bed op de zandwegen was als een wiegje en de pijn medicatie maakten dat ik helemaal tot rust kwam. De zuster die naast mijn bed zat bleef herhaaldelijk vragen hoe het met mij ging zodat ik niet in slaap viel. Eindelijk na een dik 2,5 uur in de ambulance werd ik uit de ziekenwagen gereden met bed en al zo het ziekenhuis in. Ik zag het bordje EMERGENTY boven de ingang verschijnen en het enige wat mij op dat moment te binnenschoot was, hoe overdreven dit eigenlijk was.. zo ziek was ik echt niet voor mijn gevoel. Ik heb prikkebare darm syndroom en heb daardoor meestal wel buikpijn, de ene keer erger dan de andere keer. Nu was het wel heel erg, dus ik was wel benieuwd of het misschien toch iets anders was. Na een paar onderzoeken en bloed testen kreeg ik te horen dat ik een maaginfectie had. Die zou vanzelf overgaan, ik moest goed uitrusten en geen melkproducten of andere zware dingen eten. Veel soep en natuurlijk veel water drinken. Ze vertelde mij dat ik weer kon gaan. Het was op dat moment half 9 s avonds en al donker. Ik vertelde ze dat Robert oud was en waarschijnlijk al sliep, dat ik niet wist hoe ik weer terug kwam en of ik misschien niet hier kon slapen? Gelukkig kon dat en ik werd in een rolstoel (overdreven, maar wel heel fijn omdat ik heel moe was van het ziek zijn) naar een kamer gebracht met andere zieken mensen en in een bed gelegd. Ik kreeg weer zware medicatie tegen de pijn ingediend en ik viel in een diepe slaap. Om de zo veel tijd werd ik wakker gemaakt voor een onderzoekje, wat blijkbaar standaard was, een bloeddruk meting en de vraag of ik nog een pijn medicijn nodig had. Ik sliep heerlijk in een warm bed met frisse dekens in een fris en schone ruimte na 5 weken te hebben geslapen in het regenwoud met insekten en waarin alles muf rook. De volgende morgen nam ik ook mijn eerste warme douche in 5 weken… ik waste mijn haar en ik voelde me vele malen beter. Helemaal fris en schoon stapte ik weer in mijn ziekenhuis bedje en viel in slaap. Later die dag rond een uur of drie na een flink ontbijt te hebben gehad en middageten, kwam Robert mij weer ophalen. Hij legde een hand op mijn hoofd en ik schrok waker. Ik moest nog een papiertje ondertekenen en kon zo het ziekenhuis verlaten. Ze hadden een kopie van mijn paspoort gemaakt en ik hoefde niks te betalen. Nederland en Australië hebben geloof ik een afspraak daarover, je heb gratis recht op medicare.
De volgende dag vertrok ik terug naar Cairns. Robert bracht me terug. Het meisje lag in haar tent omdat ze buikpijn had, niet omdat ze ziek was maar gewoon ongesteld en toen ik haar gedag zei kwam ze niet eens de tent uit om mij gedag te zeggen. Dat kwetste me wel een beetje. Ook al hadden we niet echt een klik, we hadden toch zeker wel een paar weken heel dicht op elkaar samen geleefd…
In Cairns nam ik afscheid van Robert, dat was behoorlijk moeilijk, ik had een flinke brok in mij keel en voelde mij behoorlijk misselijk. Ondanks dat ik ruzie had gehad, hij mij een paar keer flink gekwetst had, had ik het er echt moeilijk mee. Ik kan moeilijk uitleggen waarom. Misschien doordat je zo dicht op elkaar leeft, misschien omdat hij me steeds verkeerd begreep en ik het nu niet meer uit kon leggen wat ik eigenlijk bedoelt had, ik weet het niet. Mensen zijn gecompliceerd, we zijn niet helemaal goed of slecht, aardig of onaardig, we zitten er allemaal een beetje tussenin.
In mijn hostelkamertje, wat ik gelukkig voor mijzelf had, viel ik in een diepe slaap. De onrust van de vele lampen en de drukte van de mensen was zo intens dat ik oververmoeid was. De dagen daarop had ik het er nog steeds moeilijk mee. Ik kon niet meer goed met de drukte van een stad omgaan, alles was te vel of te vol. Ik wilde terug naar het rustige regenwoud en het zoemen van de krekels, het vallen van de druppels op het golfplaten dak van mijn eigen bedje in Robertjes hutje. Ik miste het, ik miste het zo.

AIRLIE BEACH
Vanuit Cairns vertrok ik met de greyhoud bus na een paar dagen later naar Airlie beach. Omdat ik mij al een stuk beter voelde kon ik die busreis beter aan en omdat ik een groot kussen van Robert gehad had waar ik heerlijk op kon liggen was het een comfortabele rit. Airlie beach was een klein, maar schattig dorpje van een paar straatjes. Vanuit daar heb ik één dagtocht gedaan naar de white Sundays, de spierwitte stranden en het blauwe water. Omdat alles op party en backpackers die willen zuipen is gemaakt, kon ik moeilijk een leuke tocht vinden. Uitendelijk kwam ik bij een familie bedrijfje die met een kleinere boot langs de whtite syndays zou varen en je kon BBQen op het strand. Dat leek me wel leuk en ik boekte te tocht. In de boot zaten twee zoontjes van de eigennaar en de vader zelf. De twee zoontjes kwamen bij mij zitten en vertelde over slangen die ze hadden gezien en andere avonturen die ze hadden meegemaakt op de boot. Het ene jochie werd erg zeeziek en lag voor mij op een bankje toen we begonnen aan de tocht, het andere jongetje had totaal geen last van de hevig schommelde boot en liep vrolijk over de boot.
Er was een flinke storm gaande en de golven sloegen soms over de hele boot heen. Het voelde net als een achtbaan! We klommen omhoog op een golf om vervolgens diep naar beneden te duiken. Ik werd gelukkig niet misselijk, wel kneep ik van de spanning hard in de leuning van mijn stoel om niet eraf geslingerd te worden.
Omdat de kaptein rustig bleef en deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was, voelde ik geen angst. Waarschijnlijk was dit nog niks vergeleken met een echte storm midden op een grote zee. we zaten wel op open zee, maar het land was maar een uurtje verwijderd.
na een paar uur varen kwamen we aan bij een prachtig wit strand en ontzettend blauw water... het zand was zo wit dat hete gewoon pijn deed aan je ogen. Ik ben meteen het water ingedoken, het water was zo mooi blauw!
Ik had een vriendinnetje gemaakt op de boot, een meisje uit Engeland. bij de BBQ en erna zaten we gezellig te kletsen op het strand. er was nog een wandeling naar de top van een berg en dan had je een prachtig uitzicht over het witte strand en de blauwe zee.

Bij terug komst op de kamer plofte ik meteen neer in bed, de lange bootreis had me uitgeput, maar het was het zeker waard! Ik ben nog een paar dagen langer in Airlie beach gebleven omdat ik niet van snel reizen hou. Ik neem graag de tijd om een plek goed te leren kennen. de meeste backpackers gaan ergens voor 2 of 3 dagen heen, proppen die dagen helemaal vol met tours en vertrekken meteen weer naar de volgende plek. Dat is niks voor mij. De dagen daarop heb ik een paar heerlijke wandelingen gemaakt langs de kust met een prachtig uitzicht op de mooie bergen in de verte. Ook hier is te zien hoe mooi blauw het water is. ik heb lang op een bankje gezetten en zag de zon ondergaan in het blauwe water en de glinsterende gloeit van rood en goud dat zig over de bergen uitspreidde tot de zon zijn laatste straal terug trok en het donker werd.