De laatste weken op de farm

Na twee weken op de farm ben ik helemaal uitgeput, ik kan geen ui meer zien en alles ruikt erna. Werken met het gehandicapte meisje Charlotte is heerlijk. Ze is lief en vrolijk. Ze heeft een heel leuk karakter, liefdevol en een echt meisje meisje. Haar kamer ligt vol kleding en ze kleed zich per dag wel een paar keer kom. Ze kan zo een paar uur bezig zijn met haar kledingkast overhoop halen en dan steeds een andere outfit aan te trekken. Vervolgens bewonderd ze zichzelf voor de spiegel, loop nog even naar mij of haar moeder en laat met een luide: “AAH, Waahhuuww!” weten dat ze er goed uitziet.
Omdat ze een milde vorm van autisme heeft houd Charlotte ontzettend van herhaling. Ze druk dan ook als ze een filmpje kijkt geregeld op ´opnieuw´. Zo kan het zijn dat je dan uit de computerkamer wel 30 keer de zelfde zin of geluid hoort komen. Aan haar gelach en gezang weet ik dat ze het in elk geval naar haar zin heeft.
Ook films moeten per dag een aantal keer gedraaid worden. Sjaakie en de chocolade fabriek is favoriet en heb ik zo onderhand al wel 30 keer gezien. Ik moet wel zeggen dat het wel echt een leuke film is, zelfs na 30 keer. Charlotte zingt vrolijk mee met de oempaloempa’s als ik voor haar kook.

Na weer een zware dag op de farm, wat in houdt 5 uur opstaan en om 6 uur te beginnen met werken tot een uur of 5, ben ik zo compleet uitgeput dat ik letterlijk niet meer goed kan nadenken. De pijn klopt in mijn hoofd. De geur van uien krijg ik niet uit mijn neus en ik voel me zo zwaar en licht tegelijk dat ik maar een beetje vooruit strompel van de packing shed terug naar het huis. 11 uur lang heb ik naar uien staan kijken die voorbij rolden op de lopende band. Je staat er naast en haalt de rotte ertussen uit. Soms haalde ik ook een goede eruit zodat het leek alsof ik druk bezig was omdat ik soms zo’n concentratie faal had dat ik er waarschijnlijk een hoop gemist had al. De tijd leek voorbij te kruipen, 10 minuten leken uren te duren. Wat een rot werk. Wel een ervaring, dat zeker. Maar de hoofdpijn die ik nu had was echt niet leuk meer. Eenmaal door de deur kwam Charlotte mij tegemoet. Ik rilde van de kou die ik voelde omdat ik mij vanmorgen niet goed aangekleed had. ‘oohhh, are you cold?’ Charlotte slaat haar armen om mij heen. Ik voel me meteen al 100 keer beter. Ik voel me zo gelukkig dat ik bij deze mensen ben beland. Zo aardig en liefdevol.
Fiona, mijn baas en moeder van Charlotte, moet een week weg om geopereerd te worden aan haar borst. Ze geef opeens aan dat ik weg moet, na 3 weken al, omdat er een nieuwe nanny is die langer kan blijven. Ik moet vervolgens op mijn kamer huilen. Zo kort en koud zei ze het. Maar ik vergiste me. Ze kwam later mijn kamer in en drukte mij 200 euro in mijn hand. ‘Voor jou reis naar Azie met je vriend’ zegt ze. Ik weet nu dat ze zich schuldig voelt dat ze mij na 3 weken al weg stuurt. De dagen erna voel ik me tevreden met de beslissing. Langer tussen die uien had ik het toch niet vol gehouden, maar Charlotte loslaten.. nee.. dat wilde ik eigenlijk niet. En Fiona ook niet, die zich mijn Australische mama noemt. Het doet me echt pijn als ik denk dat ik deze mensen moet achterlaten.
Ik heb nog 1 week met Charlotte samen, als Fiona geopereerd wordt. Omdat ik de auto mag gebruiken neem ik haar mee naar dorpjes in de buurt. We winkelen wat, doen boodschapjes en eten in een gezellig restaurantje een sausage roll. Voor het eerst in mijn leven eet ik een hotdog op een stokje. Mwa, het was oke.
Charlotte houdt erg van muziek en ik zing dan ook voor haar, de hele dag door. Een lol dat ze heeft, soms staat ze zelfs te dansen op mijn gezang. Vooral que sera sera probeert ze zelf mee te zingen. En ik blijf zingen, het vrolijkt mijzelf ook op. Als ik Charlotte douche, in bed stop, ontbijt voor haar maak, ik blijf zingen en ik zie dat ze geniet, ik ook.
Scruffy het hondje slaapt elke nacht op mijn bed. Hij volgt me overal. Als ik werk op de farm ligt hij aan mijn voeten. Als ik kook voor Charlotte zit hij naast me. Als ik Charlotte douche, ligt hij op de gang op mij te wachten. Waar ik ben, is Scruffy ook. Als ik met hem speel moet Charlotte altijd erg lachen. Vaak voor dat ze gaat slapen speel ik nog wat met hem op de grond en Charlotte ligt dan te giechelen in haar bed. Ik geniet echt van haar lach. Het is oprecht en eerlijk, ik ben in zo’n korte tijd echt om haar gaan geven. Ze is zo bewust van emoties van anderen en probeert ook echt te helpen en te troosten. Elke keer als ik terug kwam van werk en ik zat met stevige hoofdpijn op mij kamer, kwam Charlotte de kamer in en aaide over mijn hoofd, maakte zachte kalmerende geluidjes en verliet vervolgens de kamer weer.

Na een week kom Fiona terug. Ze ziet er slecht uit. Niet omdat ze geopereerd is, maar er is iets aan de hand. Haar ogen staan anders. Ze vertelt me dat ze de kanker niet helemaal konden verwijderen uit haar borst en dat ze nu haar hele borst gaan verwijderen… ik schrik.. dan geef ik haar een lange knuffel en uit mijn rotgevoel over de situatie. Wat moet dat zwaar voor haar zijn. Ik probeer zo veel mogelijk naar haar te luisteren, al verteld ze 10 keer het zelfde verhaal over haar kanker of andere zaken.
De dag van vertrek komt eraan. Ik kijk nog een keer naar een prachtige zonsopkomst dat je zo mooi kan zien omdat er alleen maar een vlakte om het huis ligt. Wat zal ik die gaan missen, elke avond de zon die rood ondergaat en opkomt in een zee van goud. Charlotte die mijn kamer binnenkomt als ik aan het skypen ben met William en probeert mijn mobiel af te pakken omdat ze zijn haar zo leuk vind (hij heeft lang haar) en ze giechelt veel als ik met hem bel). Fiona die zo lief voor mij was en me zo veel begrip gaf. De Aziatische meisjes op het farm werk die mij snoepjes gaven en zo lief waren.
Ik had het er echt moeilijk mee. Fiona bracht mij naar het dorpje in de buurt waar de bus naar Adelaide mij zou oppikken. We moeten nog 20 minuten in de auto wachten tot de bus komt. Na dat hij er eindelijk aankomt helpt Fiona mij met mijn spullen uit de auto te halen. Ze koopt mijn kaartje bij de buschauffeur terwijl ik afscheid neem van Charlotte. Ze zit op de achterbank en houdt een beetje afstand. Ze weet dat ik weg moet, en dat vind ze moeilijk. Dan is ze net gehecht aan iemand en dan moet ik al weer weg, zo snel. Ik vraag of ik nog een stevige knuffel mag en dan slaat ze toch nog een keer haar armen om mij heen. Als ik terug loop naar de bus kijk ik naar Fiona. Haar ogen staan vol tranen… ik voel me zo diep ontroerd dat het iemand zo'n verdriet doet dat ik weg ga, dat ik haar een grote knuffel geef. ‘Het komt goed’, ‘niet huilen, alsjeblieft niet huilen’. We houden contact'. De tranen blijven over haar wangen stromen. Ik maak een gebaar naar haar borsten en wens haar alle sterkte van de wereld. Dan geef ik haar nog een laatste knuffel en stap de bus in. In de bus moet ik ook even huilen. Wat een liefde, ik voel me overlopen van verdriet en geluk tegelijk.