leven in de natuur

Cape tribulation was een mooi natuur gebied. Tropisch regenwoud waar geen internet bereik of mobiel bereik was. Helemaal afgezonderd van de wereld. Ik verbleef in the beach house vlak bij het strand. Door een klein zandweggetje tussen de bomen door, kon je via het restaurant naar het strand lopen. De meeste mensen ploften daar neer in de zon en dat was dat. Ik wilde graag een wandeling maken naar link over het strand, maar stuitte al snel op rotsen waardoor ik niet verder kon. De andere kant zag er ook dicht begroeid uit. Dan maar ook op het strand zitten. Ik besloot wat tours te doen, omdat ik me echt verveelde. Het was hier relaxt ja, maar iets té voor mij gevoel, opgesloten geforceerde rust. De eerste tour was 's nachts, we wandelde door het regenwoud, echt tussen de bomen door niet op een pad, met een grote zaklamp op zoek naar het nachtleven. We ontmoete allerlei vreemde insecten en planten. Het was er inkt zwart en toen we even de lampen uitdeden zag je helemaal niks meer. Wel rook je de geur van de tropische planten, de vochtige lucht en de zoete bloemen. Je hoorde het beekje achter de rotsen stromen en de krekels sjirpen. Het zachte zoemen van de vuurvliegjes boven je hoofd. Ik raakte in een trans van rust en angst tegelijk. Als ik mij bang voel, is dat meestal voor mensen en niet zo zeer voor dieren. Niet dat ik niet bang ben als ik een krokodil zou tegenkomen, maar een angst in het algemeen, als ik droom bijvoorbeeld, heeft dat vaak met mensen te maken.

De volgende dag lag ik me weer op het strand te vervelen, er liep een oude man voor mij, hij vroeg waar ik vandaan kom. “Uit Nederland? Ik ook!” zei de man. “Maar dan 50 jaar geleden, ik woon hier.”
“u wóónt hier? Hoe? Waar?” ik was verbaasd, woonde hier mensen dan in dit natuur gebied? Mag dat wel? Hij nodigde mij uit om mee te gaan naar zijn huis. 1 seconde twijfelde ik, het kon een valstrik zijn, maar ik besloot toch mee te gaan. Als het avontuur je roept dan ga je toch. Ik liep met hem mee terwijl hij ondertussen zich zelf voorstelde en vertelde over zijn leven hier.
Zijn huis bestond uit een cabin die vol stond met spullen en wat golfplaten daken en muren van houten planken. Het was er een zooitje. Overal lag troep. Weer schoot mij te binnen dat ik misschien in gevaar was. Het zag er bouwvallig en niet leefbaar uit. Maar ja, ik ben dan ook opgegroeid in een gewoon rijtjes huis, dit kende ik totaal niet.
We gingen zitten op de twee stoelen die bij de eettafel stonden die buiten stond onder het golfplaten dak. Hij liet mij zijn WWOOF boekje zien en ook een boekje met WWOOFers die er geweest waren, om mij gerust te stellen. Dat gaf mij inderdaad genoeg rust en ik ontspande. Ik geloof dat we wel uren hebben zitten praten. Daarna moest ik naar het paardrijden over het strand wat ik geboekt had. Hij nodigde mij uit voor het avondeten en ik accepteer het. Na het paardrijden zou ik meteen terugkomen. Het paardrijden was geweldig! Één van de dingen die op mijn bucket list stond was over het strand galopperen op een paard bij zonsondergang. Het was prachtig. Na afloop ben ik terug gegaan in het donker en heb bij Robert, de man in de jungle, avond gegeten. De volgende dag nam ik afscheid van hem, hij bracht me zelfs naar de bus. Ik gaf hem een stevige knuffel en keek hem na toen hij weg liep. Er was iets, maar ik begreep niet wat. Ik had al een ticket om terug te gaan via Port Douglas naar Cairns, maar…
De bus bracht ons naar Port Douglas waar ik 2 dagen zou verblijven. Het was een erg Toeristisch stadje en er woonde geen mensen. Overal resorts en hotels. Het strand was prachtig, overal palmbomen en bergen op de achtergrond. De zee leek ook echt veel blauwer dan in Cape Tribulation. Ik wandelde er rond en had het er na een halve dag al heel port Douglas gezien. De haven, de winkeltjes, het strand, alle hotels. Het hostel waar ik verbleef had een eigen zwembad. S avonds was er vaak wel iets te doen zoals, filmavond, BBQ of gratis wijn en kaas. Ik genoot erg van dit hostel en boekte nog een nacht. Omdat Robert, de man van Cape Tribulation maar in mijn hoofd bleef spoken, besloot ik om hem een mailtje te sturen. Tussen de lijnen door vroeg ik of hij wilde dat ik terug kwam. Ik kreeg een duidelijk antwoord terug. “Kom terug en probeer een andere levenstijl dan in de samenleving. Een leven in de natuur. Vergeet je ticket naar Cairns, ik breng je wel als je weer terug gaat.”
De volgende ochtend zou hij me ophalen. Het ging allemaal heel snel. S ochtends pakte ik mijn tas en daar stond hij, naast een wit busje dat meer roest leek dan ijzer. Ik gooide mijn spullen achterin en we reden terug naar Cape tribulation met een korte stop tussendoor bij de supermarkt. Hij vroeg wat ik wilde eten. Het maakte mij niet uit, ik wilde leren gezond te eten, dus ik eet wat hij mij geeft.

Het was eerst een beetje vreemd om weer terug te zijn in Cape tribulation, in het regenwoud en de tropische geuren. Maar ik wende al snel, en zijn vervalen cabin met het golfplaten dak ernaast voelde als mijn thuis.
We praten vooral veel over het leven. Hij leerde mij over Krisnamurthi en ik las de boeken over hem die hij had. Ook het eten was compleet anders, we aten fruit en groente uit de tuin en wat we vonden in het regenwoud, aangevuld met aardappels en ander tropisch fruit uit de supermarkt. Compleet vegetarisch. Ik had nog wel mijn koffie in de morgen met melk wat het nog net niet veganistisch maakte. Het fruit wat we aten had ik nog nooit gezien, kustertappel, echte papaja, dragon fruit en ander tropisch fruit. Het enige wat ik een beetje miste was brood en kaas, voor de rest vond ik het prima en at gewoon wat de pot schafte. Aangezien die pot enorm gezond was en vol goede vitamine zat voelde ik me ook 10 keer beter dan de rommel die ik at tijdens mijn backpack avonturen in de samenleving.
Ik voelde mij buiten de samenleving, weg van alles en weg van de mensen. Het was alleen hij en ik, en soms een verdwaalde toerist op het strand. We wandelen uren over het strand opzoek naar schelpen en andere dingen, zoals touw of lege flessen, die we konden gebruiken. we wandelden in de bossen en bezochten het huis wat hij daar vroeger zelf gebouwd had.
Maar vooral luisterde ik naar zijn verhalen. Hij had een prachtig levensverhaal.
Als jongen van 17 is hij na de tweede wereld oorlog uit Nederland vertrokken. Hij had de oorlog voornamelijk door gebracht op het strand in Noordwijk waar hij lijken op het strand had gezien van piloten die uit de lucht geschoten waren. De andere helft van de tijd had hij doorgebracht op de veluwe in een hutje wachtend tot alles voorbij was. Daarna was hij vertrokken en heeft jaren rond gereist in Australie met zijn oudere broer tot zijn ouders ook overvlogen. Ze begonnen een ananas farm die goed liep in cape Tribulation. Omdat de grond toen nog erg goedkoop was kon hij dat makkelijk doen. Later toen zijn vrouw voor de zoveelste keer weggelopen was, heeft hij met zijn twee kinderen een reis op een boot om de wereld gemaakt van 15 jaar. Het schip heeft hij zelf laten bouwen en dat kon hij omdat hij het land met veel geld kon verkopen. Voor zijn ouders bouwde hij dat huis op de berg in cape tribulation met een prachtig uitzicht op de zee. Hij kreeg een nieuwe vrouw en nog een dochter, maar zij vertrok terug naar Amerika met het kind zonder iets te laten weten. Omdat Amerika een ingewikkeld land is om voogdij over je kind te krijgen, belande hij in de gevanenis toen hij op zoek ging naar zijn dochter. Er was geen hulp en hij heeft 6 jaar in Amerika doorgebracht om zijn dochter te vinden. Toen hij haar vond nam hij haar op de boot voor een week maar kreeg erna die gevangenis straf omdat het zogenaamd kidnapping was. Wat het eigenlijk niet was, omdat de moeder ook geen legale voogdij had en het zijn eigen kind was. Dit was het laatste wat hij van zijn jongste dochter weet. Ze was nog maar 9 toen hij haar op de boot nam. Zijn dochter is nu 40 en weet helemaal niks van haar vader. Ze is heel christelijk en heeft nu een eigen gezin. Uiteindelijk is Robert terug gegaan naar Cape tribulation, daar huurde hij grond van een andere man en bouwde dit kleine hutje waar ik nu in verblijf. Met zijn andere twee kinderen heeft hij enig meningsverschil, maar hij zag ze tot voor kort nog wel.

Als ik s nachts in mijn bedje lig, dat wel onder het golfplaten dak ligt maar toch buiten, hoor ik allerlei geluiden. Vallende cocosnoten, krekels, kikkers, de golven van de zee en het zoemen van andere insekten. Soms valt er een keiharde regenbouw, plotseling, uit de lucht. Ik schrik dan wakker omdat het golfplaten dak een hele grote trommel wordt dan. Vaak duren regenbuien maar kort hier, dus dat scheelt. De geluiden geven mij rust en als ik zo lig te luisteren naar al die geluiden, voel ik mij intens gelukkig dat ik hier mag zijn.
Robert en ik verschillen erg van mening, hij vind het bijvoorbeeld onzinnig om te tekenen en te schilderen. Hij zegt dat hij het zelf ook gedaan heeft en dat het alleen maar afleiding van het echte leven om je heen is. Ik ben het daar totaal niet mee eens en we hebben daar een paar keer flink ruzie over gehad. Een keer liep het zo erg uit de hand dat ik stond te huilen van verdriet en schreeuwend door het hutje liep. Het werd me allemaal te veel. Robert bedoelt het goed en ik snap dat hij mij niet zo probeert aan te vallen, maar dit was niet leuk meer. Mijn opleiding was niet goed, ik was een dieren hater omdat ik vlees at, tekenen was onzinnig, muziek was onzinnig, mijn vriend was niet goed, mijn moeder was gek… te veel. Ik moet wel zeggen dat hij door zijn kijk op de wereld mij behoorlijk aan het denken heeft gezet. Hiervoor tekende ik gewoon en dacht er niet zo over na, maar ik heb na die ruzie een lijst gemaakt met wat tekenen allemaal kon doen met een mens en dan voornamelijk wat het voor mij betekende. Ook begon ik na te denken over waarom ik eigenlijk vlees at, en of ik dan een dierenhater was. Dat maakte mij ontzettend in de war. In combinatie met de boeken over Krisnamurthi, die hij praktisch als god beschouwd ook al is hij sterk tegen geloof, was alles waarin ik geloofde en dacht aan het wankelen gebracht. We kregen vaker ruzies en ik moest weer huilen. Maar hij gaf mij na afloop een knuffel en hij bood zijn excuses aan dat hij zo opdrong. Hij bedoelde het niet zo. Het was echt een uitdaging om met deze man samen te leven. Zijn meningen waren vel en sterk en begonnan vaak al zodra ik net mijn bed uit was gerold.
Toch hadden we ook hele leuke momenten waarin we veel lol hadden. Het was niet altijd serieus en discussies. Hij vroeg mij om zijn haar te knippen met het elektrische scheermes, dat deed ik. Erna knipte hij mijn haar zodat ik weer een lok had en het niet meer zo’n rechte lijn was. Dat was ver uit mijn comfort zone, maar haar groeit toch weer terug, dus waar maak ik mij zorgen over? Het was in elk geval een stuk goedkoper dan een echte kapper!

S avonds luisterde we naar muziek uit Hawaï waar hij geweest was met zijn boot, of over de Russische zanger die wel 3 octaven kon zingen. Ook keek ik mijn Nederlandse YouTube en hij probeerde het te volgen. Hij kon bijna geen Nederlands meer omdat hij dat niet meer nodig had hier.